моҳӣ

[ماهي]

ҷонвари обӣ, ки баданаш бо пулакчаҳо пӯшида шудааст ва бо ғалсамаҳо нафас мегирад: моҳӣ гирифтан; моҳӣ доштан

◊ обро лой карда моҳӣ доштан корро чигил карда, ба манфиати худ истифода бурдан; соли моҳӣ соли панҷум аз силсилаи солшумории дувоздаҳгонаи мучал (бо номи ҳайвонот)